Gubat

DI KA MASILAY

Sa matatandang puno na ni sariling ugat di na nakikita

Na di na masinagan kung anong nakakapa

Sa dilim Sa ilalim

 Na patimos-timos ang sinag ng buwan

Gumagapang sa mga lumot at malalaking ugat

Sa mga umaakyat nangingilabot na sanga

Kapilas ng mga tuyong dayong nangalaglagan

Na hanggang ngayo'y di pa nararating ang kailaliman

Naghahalong putik

Na ni patak ng ulan di na napag-isa

Bahagyang makakadaloy sa dami ng sumasalong dahon

Pinagkaitang kalupaan

Sa kaharian ng matatandang puno

Sa masukal, madilim at maalingawngaw na kagubatan

At naroon ako, nakaupo sa isang batong buhay

Nakasilay sa isang silahis ng buwan

Na tinatapat sa aking palad

Matagal ng naliligaw

At boses pagaw na kakasigaw

Galos na ang tuhod, mga galamay at hita

Sa dilim na 'to, Kailan ka pa makikita?

pen and ink sketch on my sketch pad. :)